"First I play with Judd, then Mommy came, and I play with Mommy. We play Daddy! We had a awfully good time! Now, I want to play with YOU!"
Schattig, niet? Ook als ik zegt dat dit gezegd is door een kleine zombie die Judd en zijn mama vermoorde? Zou je er nu nog mee willen spelen?
Ik zag de film toen ik een 13 jaar oud was, mijn beste vriendin gaf een pyjama party voor haar verjaardag en toen we lekker gegeten hadden en de zon gaan slapen was, zetten wij (giechelende meisjes) Pet Sematary op. Waarom we nu juist tijdens die film begonnen te krijsen en jaren later nog steeds die film niet uit kunnen zien zonder onze ogen op bepaalde ogenblikken te sluiten, zal ik je nu vertellen.
Er zijn veel redenen waarom ik Pet Sematary toch een goede film vind. Eerst een vooral om de schitterende cast met onder andere Dale Midkiff, die de vader speelt in de film en die we kennen van onder andere Dexter, The Crow, Criminal Minds en Lie to me. En Brad Greenquist, die we kennen uit Water for Elephants, Ali, The Diary of Ellen Rimbauer.
In de film zijn er 3 soorten dood, er is de geestige dood (nee niet grappig, maar als een geest). Zoals Victor, Victor is een jongeman die helemaal in het begin van de film sterft en terug komt als geest, hij probeert Louis (Vader) te waarschuwen voor iets dat even duister als gruwelijk is.
Dan heb je de herinnerde dood, zoals de gruwelijke Zelda. Het ergste stuk in de film vind ik dit en waarschijnlijk vele met mij. Zelda is de zus van Rachel (moeder in de film) en lag jarenlang ziek boven in de slaapkamer. Rachel heeft meer dan eens gehoopt dat Zelda stierf. En als ze dan uiteindelijk sterft blijft Rachel met een schuldgevoel en enorme angst achter.
Als derde is er de herrezen dood. Judd verteld Louis over het oude Indiaanse kerkhof dat achter het dierenkerkhof gelegen is. Dingen die daar begraven worden, blijven niet dood, maar niet veel later in de film merken we dat de grond daar verzuurd is.
Ik heb de film zeer lang niet durven zien, sinds ik hem als tiener zag. Maar nu ik hem zag als volwassene vond ik de film veel droeviger dan griezelig. Van het kleine meisje dat leert wat dood echt is, Rachel en haar herinneringen tot Judd die zo vaak om de dood wenste. Natuurlijk is het Louis, de tragische held in de film die onze sympathie verdient. Wie zou zijn dochter nu niet willen beschermen tegen het verdriet dat de dood van een geliefd huisdier meebrengt? Wie zou nu ook niet, als de kans er toe was, proberen hun kind van de dood terug te brengen?
De familie Creed verhuist naar Maine, Louis (de vader) verzorgt een slachtoffer van een auto ongeval, Victor Pascow. Die sterft op de operatie tafel, maar net voor hij sterft neemt hij Louis beet en fluistert een mysterieus en cryptisch bericht in zijn oor. Die nacht krijgt Louis bezoek van Victor in wat een droom lijkt. Victor waarschuwt Louis over het kerkhof. Louis wordt 's ochtends wakker met zijn voeten vol modder.
Terwijl de 8-jarige Ellie Ellie en Rachel (moeder) op visite zijn in Chicago sterft de lievelingskat Ellie. Ellie is verzot op haar kat, Winston Churchil. En zonder dat Ellie het weet begraaft haar vader (Louis) de kat in de verzuurde grond van een oud indiaans kerkhof. Op aanraden van buurman Judd. In de daarop volgende nacht komt de kat terug tot leven. Maar wat in de grond begraven wordt, wordt nooit meer hetzelfde. Het slechtste komt boven.
Als kleine Gage sterft doordat hij al spelend onder een truck liep heeft Louis het geweldige idee om Gage te begraven op datzelfde kerkhof. Judd probeert Louis tegen te houden, maar zal Louis luisteren?
"Sometimes dead is better"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten